Yakapsul

Naturo noon sa amin ang topic about Repression.

Repression |riˈpreSHən|

noun

the action of subduing someone or something by force.

• the restraint, prevention, or inhibition of a feeling, quality, etc.: the repression of anger can be positively harmful.

• the action or process of suppressing a thought or desire in oneself so that it remains unconscious.

Salamat sa built-in dictionary sa laptop. Ayan daw ang meaning.

So i-translate nyo nalang sa tagalog para hindi na ako mahirapan pang mag-explain sa inyo. Basahin nyo nalang ng medyo mabagal para ma-absorb nyo talaga ang meaning. Hahaha. Pero sige, bilang mabait naman talaga ako kahit hindi naniniwala ang karamihan. Ii-explain ko na.

In tagalog. Ito daw yung pagpipigil at pagtatago ng mga masasakit na karanasan malayo sa kamalayan ng isang tao. Kalimitan itong tinatago sa likod ng kamalayan at pilit na hindi inilalabas sa level na ito para hindi maramdamang muli ang mga masasakit na kaganapan kasama ng karanasang yun. Ok class, ilabas ang 1/4 sheet of pad paper at may short quiz tayo. Haha.

Ahhh.. ganon pala yun. Simple lang yung konsepto ng Repression. Nakaka-tremble lang kasi in english itinuturo, bukod sa nosebleed ay may kasabay pang brain bleed. Hard to comprehend. Haha.

Marami tayong mga karanasan na pilit din nating itinatago. Mga bagay na alam nating makakasakit sa atin o mga bagay na nakasakit na sa atin dati pero itinago nalang natin sa loob natin dahil hindi natin alam kung paano ito haharapin. Yung tipong next time nalang natin problemahin kapag dumating na, pansamantala o minsan pansamantagal nating itatago sa loob natin. Lahat naman ng tao ganito. Kanya kanya lang kung paano dadalhin at panghahawakan.

Pero hindi ko naisip kung paano na yung puntong babalikan ka na ng bagay na pilit mong iniiwasan?

Ngayon ko lang nalaman.

Ngayon ko lang ulit naramdaman.

Masakit pala. Nagtapang tapangan lang ako at pinilit ang sarili na kaya ko pero kapag pinaglaruan ka pala ng panahon kung saan mararamdaman mo ulit yung sakit na kasama ng itinatago mong karanasan ay pilit na guguho yung bakod ng tapang na binuo mo. IIyak ka nalang. Maalala yung karanasan at muli nalang babangon sa pagkakadapa.

Kung noon ko naramdaman yun, malamang namaluktot nalang ako sa takot. Maiirita sa lahat ng taong makakaharap at iinit ang ulo ng biglaan. Magagalit sa mundo na parang walang bukas.

Ayun ay kung noon.

Malaking salamat nalang ako dahil ngayon ay nasagip ako ng isang yakap. Isang mahigpit na yakap na nagpagaan at nagpalakas ng loob ko. Yakap na nagpaalala sa akin na hindi pala lahat ay magkakapareho.

We all have the rights to be happy. Pantay pantay tayo dyan kahit ano pa pinag-aralan mo, kung saan ka man lupalop nagmula, ano man ang kulay ng balat at ipin mo, kung ano man ang size ng… damit mo. haha.. kung ano man ang kasarian mo. Walang pinipili ang kasiyahan, hindi siya madamot. Wala siyang kinikilingan at wala din siyang tatantanan. Maging sino ka man.

Mahirap nga lang kung yung kasiyahan mo ay may masasagasaan. Mali yun at bawal. Binigyan tayo ng karapatan pero mali pa din na dahil sa karapatang ibinigay sa atin ay tatanggalan natin ng karapatan ang ibang tao. How selfish. Pwede namang maging masaya kahit na ikaw lang mag-isa, yung wala kang masasaktan. Wala kang ibang idadamay para masabi mo talagang hayahay ang buhay.

Lahat tayo biniyayaan ng kasiyahan tandaan mo yan. May mga dumarating lang na kasiyahan sa paling panahon, sa maling sitwasyon, sa maling pagkakataon. Hindi naman ibig sabihin nun ay hindi na ito kasiyahan. Hindi lang siguro tama sa panahon, sa sitwasyon at pagkakataon. Maaring i-udlot panandalian, iwanan at muli nalang balikan. Pero pwede din namang tuluyang lisanin. Umalis nalang ng tuluyan at kalimutan ang lahat. Ang mahalaga lang ay ang malaman mo na kahit ano pa pinag-aralan mo, kung saan ka man lupalop nagmula, ano man ang kulay ng balat at ipin mo, kung ano man ang size ng… damit mo. haha.. kung ano man ang kasarian mo. Walang pinipili ang kasiyahan.

Ang saya ko kaya? Tignan mo oh? Nakangiti nga ako palagi eh, daig ko pa si Totoy Bibo sa galing kong sumayaw at galing kong gumalaw. Halos labas nga ang gums ko sa tuwing makikita mo ako dahil ang saya ko nga di ba? Puro kalokohan ang laman ng utak at kakulitan. In-short, masaya. Ang saya saya noh?

Walang patid ang kakulitan na parang hindi nauubos na stock sa katawan at walang humpay na kalokohan na dagsa ng dagsa na parang rumaragasang agos ng tubig kanal. Ganyan. Ganyan kasi ako palagi. Masaya at parang walang puwang ang lungkot sa diksunaryo ng buhay ko. Bawal ang salitang yan. Banned siya sa sistema ng buhay, No gate pass.

Ang saya ko kaya kahit na alam kong hindi naman para sa akin ang gusto ko. Nakangiti pa din ako sa tuwing maiisip na ay hindi nga pala pwede at lilingon nalang sa kaliwang side kung sa kanan ako nakatingin o sa kanang side kung sa kaliwa ako nakatingin. Titingin sa taas na hinahanap yung butiki na pinagkopyahan ng titser ko dati para sa grade ko at biglang tatawa sa pagtanggap na hindi nga pala talaga pwede yung gusto kong mangyari. Babalik na naman sa pangungulit at hindi nalang iindahin ang sakit na parte ng pagtanggap at muling tatawa sa hindi maipaliwanag na estado ng buhay sa mundo.

Sanayan lang naman yan. Idaan sa tawa ang lahat. Wala naman din magagawa kung hindi talaga kayang ibigay ang lubos na hinahangad. Kung magmumukmok ay mas lalong nakakatawa dahil hindi bagay at panget tingnan ang itsura. Kaya tawa lang. Hahaha.

ma-umay ka sa akin.. please.!?

Yung tang!n@ng feeling na gusto mong magmura dahil hindi ka desirable para iba. Ang hard non. Daig pa ang tama ng pang-KO na suntok ni Marquez kay Pacquiao. Parang masarap lagutan ng hininga ang bawat taong dadaan sa tapat mo na may limang puntos na lamang sa iyo sa paliligo. Mamahaling muk-up ata ang ginamit para maging kabigha-bighani sa iba o sadyang may pera para ipaayos ang mga imperfection. Pinakamasakit ay yung natural na nabiyayaan ng kaibig-ibig na itsura na hindi man lang ibinahagi sa iyo. Hard yun med. Hard.

Kahit ilang beses ka pang mag-emo sh!t sa daan at magpapungay ng mga namamagang mata ay wala pa din lalapit sa iyo dahil you’re nothing but a second rate trying hard Kero Kero Keroppi. Ewan ko ba naman kung bakit hindi naging si Kero Kero Keroppi ang naging peg na pagkopyahan kasi cute yun kaso na-inspire ata sa mga kalaban ni Shaider na sa loob pa ng Time Space Warp nanggaling. Walang ibang paraan kundi idaan nalang sa mura ang kinahinatnan.

Ang hirap lang. Mas mahirap tanggapin na ayun ka na talaga at wala nang ibang lusot pa. Araw araw ka nalang magtitiis sa harap ng salamin kahit gustong gusto mo nalang mapuwing sa tuwing makikita ang repleksyon mo sa kahit anong reflective na bagay. Pero habang natagal, wala ka na din magagawa. Mai-immune ka nalang at paminsan minsan ay magsusulat ng post na kagaya nito na parang gusto mo nalang magmura dahil bumalik na naman yung tang!n@ng feeling dahil hindi ka desirable para iba

of life and love...

M: ok lang mag assume kung may dahilan naman para maramdaman mo yun…hahaha…

C: para sa akin ba yan o para sayo?

M: xiempre para sa akin noh…kala ko ba di ka assuming..

C: e kala ko ako pinagsasabihan mo eh.. kurak.. saka tinanggap ko na naman na hindi ako pang relationship type of person.. pangbackground lang.. :p

M: hehehe…well ako alam kong pang relationship ako..hahaha…

C: sige ikaw na.. ikaw na yung bidang titignan ng mga kagaya ko sa gita ng edsa habang binibigyan ng flowers o hinaharana ng manliligaw mo.ikaw na ang leading lady sa pelikula ng buhay mo.. ikaw na.. haha

M: naman..ako na talaga..hahaha

C: wait lang papadeliver ko yung korona

M: hahaha…ano ka ba friend..mahirap tumanda ng mag isa..kaya need din natin yun noh..di nga lang siguro ngaun..

C: ano ka ba, hindi mo na kailangan yun kung may pera ka namang kayang alagaan ka pag-tanda mo. kaya nga lilipat na ako ng trabaho eh.. haha

M: adik..anong gusto mo tumanda ka sa home for the aged…ayoko nga noh..or yaya ang kasama mo all through out your life…di na noh….be realistic friend..malungkot yun…oo ang pera kailangan natin yan definitely pero at the end of the day…real happiness pa rin ang hahanap hanapin natin…

C: e realistically naman na hindi lahat ng tao dumarating sa ganyang part ng buhay. mas may kasiguraduhan pa nga na makakahanap ka ng trabahong kaya kang suportahan kaysa dun sa taong kaya kang panindigan.

M: your thinking kasi na partner in life lang perse…haist xiempre anak…bat ayaw mo ba nun ano ka ba…bakit kapag tanda mo ba may tatanggap pa sayo na company… unless your living sa states noh

C: yeah.. sa tingin mo ba maganda din na magpalaki ng anak na wala kang partner in life? parang may kulang pa din dun sa papalakihin mong anak. saka kaya nga I need to act on it now while kaya pa ng fresh kong katawan, so that when the time comes, I need not to worry about retirement.

M: friend nasa pagpapalaki yan ng magulang noh… there is no perfect in this world..pero you can make your child understand things..

C: you have your point dun. Or personal belief ko lang na ganon. naku bahala na

M: personal belief that you have to change friend..

Ako, Ikaw at Siya

Ako: Ui kamusta ka na? 

Siya: Eto mabuti naman… Ikaw ang kamusta na.?

Ako: Pareho lang tayong mabuti ang lagay.

Siya: Mabuti naman at mabuti ka. Miss na kita.

Ako: Mas lalo na ako. Kailan ba tayo ulit magkikita?

Siya: Gusto ko na nga tayong makita kaso marami pa kasing ginagawa dito sa trabaho kaya hindi ako makakuha ng tyempo.

Ako: Mga dahilan mo! Hindi mo nalang ako tapatin, alam ko naman ang totoong dahilan.

Siya: Ano ka ba. Alam mo naman sitwasyon ko di ba?

Ako: Ayun nga e, alam ko sitwasyon mo at tanggap ko ang sitwasyon mong ‘yan. Pero parang ako lang yung nahihirapan.

Siya: Wag mong isipin na ikaw lang, ako din naman. 

Ako: Sige na. Wag mo na akong idaan sa drama. Miss na kita.

Siya: Ako din sayo ng sobra sobra. Teka, andito na siya. Tawagan kita ulit mamaya.

Ako: Sige. Ingat ka.

lights, camera, f*ck-tion

Sa mga palabas, hindi mawawala yung mga romantic scene ng bida. Hindi yung erotic scene na panigurado na naglalaro sa isipan mo, ito yung loving con kilig moment scence nila na mahihiya ang diabetic na ngumunguya ng asukal coated candy habang naliligo sa arnibal sa sobrang katamisan. Hindi nawawala yan. Sa mga ganitong scene ka napapahampas o napapakurot sa katabi mo para ilabas ang kaharutang nararamdaman mo. Naalala mo?

Di ba palagi namang parang nawawala ang mga tao sa paligid ng bida at love interest niya sa tuwing ganitong eksena. Tuloy pa din sila sa pagho-holding hands, kuskusan ng tigyawating ilong, smack sa oily na noo at kurutan sa bilbil at side fats. Wapakels sila kahit maraming tao ang nagdaraan sa gilid nila. Kahit pa nasa gilid na sila ng highway o gitna ng matrapik na kalye. Hindi nila inaalintana ang mga taong single sa paligid nila na nanggagalaite sa inggit at galit sa mga pinaggagagawa nilang pwede namang gawin sa mga private places na ginagamitan ng discount card. Mga walang puso’t manhid. Hmp.

Sa mga ganitong pagkakataon, hindi naman siguro paghanga lang ang nararamdaman ng mga bystander na binayaran ng tig-500 para maging extra sa mga loving con kilig moments scene na ganito, kasabay na din dun yung inggit. Sino ba naman ang hindi mag-iilusyon na sana kahit one in their entire life e mangyari din sa kanila ang ganitong scene. Bonus nalang kung maido-document pa gamit ang camera o video. O ako lang talaga ang nangangarap ng ganon? I think not. 

Pero hindi naman lahat ng tao ay parang bida sa isang sikat na pelikula na umaabot pa sa part three ang kwento. Karamihan sa atin ay kasama doon sa bystander na binabayaran ng 500 para kunwari (kahit sa totoong buhay ay totoo) namamangha sa loving con kilig moments ng bida at love interest nya.

At pagkatapos ng loving con kilig moments ng bida ano na?

Patuloy ang buhay, maglalakad ulit sila papalabas ng frame ng camera at maghahanap ng sariling buhay dala ang pag-asang sana dumating din ang panahon na dumating din sila sa puntong sila naman ang bida ng loving con kilig moments ng buhay nila.

Yung iba, tinanggap nalang na hindi para sa kanila yung ganong eksena sa buhay nila. Ouch.